Review from ZWaremetalen

Posted by Nick Skog on Wednesday, January 15, 2020 Under: Dutch
From: ZWareMetalen
Published: January 9, 2020

“Goh kijk, nog een achterstallig album uit de tweede helft van vorig jaar.” Ik hoor het u al denken. En laat ik heel eerlijk zijn: ja, deze is even blijven liggen. Dat heeft in dit specifieke geval niets te maken met tijdsgebrek of desinteresse. Nee, het was gewoon heel erg moeilijk om mij een mening te vormen over dit album. Ik hinkte continu op twee gedachten. Vond ik dit nu geweldig verfrissend of net geweldig flauw? Best wel een zware dobber, dit Judgement. Volgt u even mee?

Om te beginnen dit: ik ben ervan overtuigd dat u ofwel tot de categorie behoort die na één nummer zal staan springen van muzikale extase, ofwel tot de categorie die zijn/haar smartphone/laptop tegen de muur kwakt, ondertussen iets prevelend in de aard van “Stomme emo-rotzooi, een schande dat hier het label black metal op wordt gekleefd.”. In beide gevallen zou ik zeggen: gun Judgement in zijn totaliteit toch eerst eens een aantal luisterbeurten, want het is (a) zeker een groeiplaat en (b) een zeer afwisselend album dat pas zijn geheimen prijsgeeft na enkele luisterbeurten. Anders gezegd: niet te snel met dat judgement dus.

Aangezien dit de eerste maal is dat Nachtterror de revue passeert op Zware Metalen, past eerst toch een korte voorstelling van deze Centraal-Canadese band en zijn exploten, vind ik. Hoewel het hier gaat om een debuutalbum, is de band al actief sinds 2006. Van zijn eerste release, de EP The Funeral of Man uit 2008, onthoud ik vooral het chaotische garagegeluid en het kookpan-meets-waspoedertrommel drumwerk. Maar verder was het eigenlijk best nog een interessante release, een soort mix van oude Lemuria-stijl melodiciteit in een Cradle of Filth-horrorsfeertje. Ondertussen is er echter veel veranderd. De band geeft aan dat de lange periodes van inactiviteit te wijten zijn aan line-up veranderingen, praktische problemen (grote afstanden tussen de bandleden) en het perfectioneren van het geluid. Je kan gerust stellen dat er inderdaad een geleidelijke maar tevens ingrijpende transformatie heeft plaatsgevonden in die elf jaar tussen de release van The Funeral of Man en het uitbrengen van Judgement.

En ja, die transformatie is eigenlijk wel een behoorlijke progressie op verschillende niveaus. Eerst en vooral omdat de productie uiteraard niet meer te vergelijken is: Judgement klinkt modern, clean en zuiver. Er zit ook veel meer structuur in de nummers. De belangrijkste verbetering ligt hoe dan ook in de cleane vocalen, die op voorgaande releases nogal onzeker, onzuiver en af en toe zelfs ronduit vals waren, maar nu grotendeels warm en helder klinken. Sommige elementen van de muziek zijn wel gebleven, met name het veelvuldig gebruik van synths en piano, het melodieus karakter van de muziek en het lekker meeslepend, apocalyptisch riffwerk, dat op Judgement wel, maar met mondjesmaat terug te vinden is. De band heeft anderzijds wat aan agressie en boosaardigheid ingeboet, en dat vind ik dan wel weer jammer. Maar het moet gezegd, de nummers die ze schrijven hebben een unieke klank en Nachtterror slaagt er echt wel in om een soort evenwicht te vinden tussen rustige passages, melodische segmenten en volle-gasmomentjes.

Blijft de vraag of dat evenwicht niet té veel naar het rustige en melodische is verschoven. In die zin is het openingsnummer Behold the Terror al onmiddellijk een uitdaging. Het begint opmerkelijk rustig met piano en heel zacht(aardig)e cleane zang. Wanneer de gitaren inzetten, klinkt het wel ietsje krachtiger en doet het me wat denken aan de kalmere momenten op latere My Dying Bride-albums. Halfweg het nummer krijgen we een eerste keer te horen tot welke trommelvliesterreur Nachtterror wel degelijk in staat is. Een korte versnelling, onvoldoende om volledig op te leven, maar toch een fijn moment. Al snel volgt nog meer clean gezang, nu wel met wat meer body, maar het blijft allemaal te mooi, te zuiver en te soft voor een blackmetalalbum vind ik persoonlijk. De melodie blijft anderzijds echt wel lang hangen (heeft effectief verscheidene dagen continu door mijn hoofd gespookt). Behold The Terror eindigt met het mantra:

“King of the other side, ruler of none. God is reborn, judgement shall come.”

Dit thema komt later in het album nog terug en dat is dan weer mooi gevonden.

De sterkte van Judgement ligt duidelijk in de melodieën en de begrijpbare teksten met nogal duistere inhoud die echt wel heel knap in elkaar zitten. Zo wordt er in de lyrics van Behold the Terror rechtstreeks en onrechtstreeks verwezen naar de nummers Beneath the Crimson Moon (Beneath the Crimson Moon-EP én Judgement), A Forest at Night (Judgement), Judgement (Judgement) en God Is Reborn (The Funeral of Man-EP). Het wordt me stilaan duidelijk dat dit Judgement best wel ingenieus in elkaar steekt. En als je even die zwarte blackmetalbril afzet, ontdek je een fijne band die fijnbesnaarde muziek kan maken, met af en toe een lekker vieze uitbarsting. Zuivere black metal is dit al lang niet meer. Post-doomblack, zoiets misschien? En nee, de tracktitel Behold the Terror dekt de lading hier amper, en eigenlijk geldt dat evenzeer voor de naam van de band. Maar wat maakt het ook uit, Behold the Terror heeft heel wat kwaliteiten en daar gaat het uiteindelijk om.

Hoe meer luisterbeurten Judgement krijgt, hoe meer die kwaliteiten komen bovendrijven, zoals op de Sea of Dread (pun intended hoor). Je kan er niet om heen: dit nummer heeft een heel erg vette Borknagar-stempel meegekregen en het is nog smaakvol uitgevoerd ook. Na een mystieke mid-tempo cadans eindigt Sea of Dread toch nog met een heuse versnelling, en zelfs dan blijven de cleane vocalen niet achterwege. Ook To Beckon the Weak start heel traag, dromerig en intiem, maar er ontwikkelt zich langzaam een beklijvende slepende melodie die verderop overgenomen wordt door de gitaren. Lord Vatiel kiest op het eerste deel van dit nummer voor een combinatie van een lage grauw en een hoge krijs, aangevuld met gesproken woord. Het tweede deel van To Beckon the Weak brengt dan weer een stukje symfonische black metal in de stijl van Limbonic Art, afgewisseld met cleane samenzang. Hoewel hier duidelijk allerlei verschillende stijlen op je af komen, is het nummer toch opmerkelijk in evenwicht. Traag en slepend, melodisch en clean, snel en gemeen: voor elk wat wils!


Nachtterror recycleert op Judgement ook een aantal oudere nummers, zoals Beneath the Crimson Moon, dat origineel dateert van de gelijknamige EP uit 2012. Dat dit niet mijn meest favoriete nummer van dit album is, is een understatement. De piano/zang intro klinkt alsof het door een soort post-metal-emoband is bijeengeschreven. Niet mijn kopje thee. De snelle black metal die daarop volgt is niet fout, maar wat eentonig en weinig interessant. Als er daarna weer zo een zeemzoeterig emo-stukje wordt ingezet met de tekst “Kiss me once more my love…”, geef ik het echt op. Bij een My Dying Bride kan ik dit echt zonder probleem hebben, omdat het daar zo lekker dramatisch en nihilistisch klinkt, maar Nachtterror slaat de bal hier toch echt mis met deze slappe troep.
Snel over naar het volgende nummer: A Forest at Night. En dat is een ander paar mouwen! Voor wie afgehaakt is na het vorige nummer: haak even terug in. Want wat is dit een lekker stukje symfonische black metal zeg! Met die diepe, kelige vocalen klinkt het als een mix tussen Limbonic Art en Fleshgod Apocalypse. Het enige jammere aan dit nummer is dat het nog geen vijf minuten duurt.

Het is dan ook jammer dat Nachtterror na dit stevig intermezzo opnieuw kiest voor een eerder trage sentimentele ballade: The Beauty of the Withering Flower. Opnieuw met een My Dying Bride-insteek (Songs of Darkness, Words of Light), maar opnieuw gebuisd wegens té slap. Hier hoor je toch ook de beperkingen van die cleane stem, want het klinkt niet altijd even zuiver. Een kort maar zeker wel geslaagd Borknagar-achtig stukje (dat wat meer punch heeft) kan het nummer jammer genoeg niet redden.

De laatste nummers brengen niet echt soelaas. De officieuze afsluiter Judgement (elf minuten maar liefst!) is een nogal chaotisch amalgaam van allerlei ideeën die mijns inziens niet goed in balans liggen, wat ik van Nachtterror eigenlijk niet verwacht (To Beckon the Weak zat bijvoorbeeld wél goed in elkaar). Er komen wel muzikale én tekstuele elementen uit het eerste nummer terug, wat dan wel weer bewijst dat deze heren hier goed over hebben nagedacht, maar het geheel mist structuur. De laatste twee nummers zijn overgenomen van de split uit 2015 (Of Ash and Dying Light, samen met Altars of Grief). Op Breath of the World, Ablaze is het evenwicht tussen de snellere en de tragere stukken wel in orde, en de synths zorgen hier voor een aantal leuke momenten. Misschien wel één van de beste nummers op dit album. Upon Ashen Shores is eigenlijk grotendeels een blackened doommetalnummer, dat veel krachtiger klinkt dan de meeste van de nieuwere nummers.

Het eindoordeel dan maar. Nachtterror is een band die heel wat in zijn mars heeft, maar op Judgement te vaak vervalt in sentimenteel geleuter waar ik absoluut niet van houd. Misschien eens te rade gaan bij de landgenoten van Arctos?

Rating: 70/100
Reviewed by: Tafkads

In : Dutch 


Tags: "nachtterror" "nachtterror judgement" "judgement" "nachtterror symphonic black metal" "symphonic black metal" "saskatchewan metal" "canadian metal" 


 Released:  October 10, 2019
Genre: Symphonic Black Metal

ORDER CD
ORDER BUNDLES
DIGITAL [NAME-YOUR-PRICE]