Published: February 10, 2021

Leed na verlies. Geen metalniche die deze gevoelens zo goed in kaart weet te brengen als funeral doom. De ruimte tussen de noten wordt bewust uitgesponnen zoals ook rouw doorgaans niet even snel voorbij trekt als het effect van een goeie grap. Dat nummers de kaap van tien minuten vlot ronden en ze soms ver overstijgen om de boodschap over te brengen, is dan ook een natuurlijk proces. Een album kan afklokken rond het uur en toch maar drie of vier volwaardige nummers bevatten. Het minimalisme waarmee bands doorgaans hun treurdichten vorm geven is ook meer dan regel dan uitzondering. Dynamisch is doorgaans niet het best passende kernwoord. Waar bevindt het Tunesische Omination zich binnen het spectrum en weet het iets toe voegen aan het subgenre?

Omination is het éénmansproject van multi-instrumentalist Fedor Kovalevsky. Hij speelde zelf alle instrumenten in en nam het hele album ook op. Zelf omschrijft hij Omination als een funeral doom death metal act en de muziek als Post-Apocalyptic Doom Metal. Bij het beluisteren van NGR is een eerste gedachte dat de “post” daar een beetje verloren staat. Tijdens de goed 80 minuten waarover het album zich uitspreidt, krijg je eerder de indruk dat de apocalyps zich voltrekt. De allesvernietigende brand woedt in alle hevigheid. Je luistert niet naar de dwarrelende sintels en assen achteraf, maar naar de om zich heen grijpende withete vlammen. De inspiratie hier ligt bij het event zelf. Zo intens komt het album binnen.   

Wat meteen opvalt is dat NGR,  wat staat voor The New Golgotha Repvbliq, luid en vol klinkt. Hier is geen sprake van minimalisme in het geluid. Het zou ook niet passen gezien de grootse opzet van het album, dat bol van staat van rijke arrangementen. Kerkorgel, piano, koorzang en schijnbaar langs de weg geplukte Midden-Oosters aandoende melodieën resulteren in een geluidsmuur die afwisselend confronterend mooie tristesse en dissonante waanzin etaleert. Omination laat grenzen tussen genres ook op natuurlijke wijze vervagen. Riffs doen al eens denken aan melodieuze death metal (Unto The Ages Of Ages), maar het blijft allemaal van doom doordrongen. Dynamisch is het al even zeer. Omination jongleert met tempo's waar die functioneel nodig zijn. Apocalyptic Ignis Fatuus bijvoorbeeld kenmerkt zich door drumpatronen die zich nog het best laten omschrijven als proggy. Het titelnummer bevat na driekwart een blastbeat van jewelste. Om maar te zeggen, de noemer funeral doom wordt op NGR wel eens naar het achterplan verwezen.

Er zijn nog twee aspecten waar Omination een buitenbeentje in vormt. De zang is enorm divers. Van screams en growls over klassieke koorzangen tot cleane, melodieuze zang en snelle, prevelende spoken word passages. Fedor overtuigt op elke wijze. Daarnaast overstijgen slechts twee nummers de grens van tien minuten. Daarvan kenden we de twintig minuten durende afsluiter The New Golgotha Repvbliq al van de gelijknamige EP uit 2019. Het nummer vat in twintig samen waar Omination voor staat. Wie de digitale versie koopt, krijgt er nog een geslaagde cover van Skepticism (Nothing) bovenop. De invloed van die Finse band is onmiskenbaar aanwezig trouwens. 

NGR is een album dat je wellicht geen tweemaal na elkaar oplegt. Het is een hard aankomende moker gedurende de hele lengte. In die zin heb je na bijna 80 minuten wel wat nood aan iets vrolijks of lichts. Een rustpunt is zelfs aan de verste horizon niet te vinden. Intensiteit heerst van de eerste onheilspellende noot tot het aardedonkere slotakkoord. NGR intrigeert echter mateloos en voegt iets heel extreem toe aan het genre. De gelaagdheid en details zorgen ook na herhaald luisteren voor nieuwe ontdekkingen. De drang om terug te keren naar deze alles verzengende vuurzee zal dan ook niet snel wegebben. De komende jaren zullen uitwijzen of we NGR als een moderne klassieker in het genre zullen beschouwen. Nu reeds duidelijk is dat Omination met één been in het allerbeste staat dat (funeral) doom al te bieden had. Het andere been staat in een volstrekt eigen, uitermate boeiende wereld. Samen vormen ze een wonderbaarlijk uniek en fascinerend luisterspel.