Review from Brothers in Raw
March 16, 2021From: Brothers in Raw
Published: March 15, 2021
Je kan er van op aan dat Hypnotic Dirge Records af en toe eens stevig buiten de lijntjes van zwarte en verdoemde metalen kleurt. Zo was er vorig jaar het van prachtig artwork voorziene Hierophant Violent van Forlesen. Een twee nummers tellend album dat begint met drie volle minuten bijzonder zacht opbouwende drone synths waarbij je het gevoel kreeg dat er eigenlijk niets gebeurde. Een goede hoofdtelefoon bracht soelaas, het bleek een geweldige opbouw. De rest van dat album vormt een amalgaam van dark ambient, post- doom/black metal en invloeden die variëren van Dead Can Dance tot Low. Het was een uniek album en zonder discussie één van de beste en meest opvallende releases van 2020. Daarnaast bracht het label ook al dark folk compilaties uit. Om maar te zeggen, een beetje experimenteren af en toe kan geen kwaad. Nu brengt het Canadese label dus het tweede album uit van A Noend of Mine (Anom), getiteld Sanctuaires.
A Noend of Mine is het geesteskind van Les Vynogradov. We kennen de man van o.a. Vin de Mia Trix en Kauan. Toch waren we nog onbekend met Anom, dus deden we wat research. Het debuut, The Serenity's Eve, blijkt vooral in proggy sferen te hangen en kreeg wereldwijd tal van goeie recensies. Van dat proggy valt op Sanctuaires nog weinig te merken. Het label omschrijft het album als een mix van post-prog, funeral jazz en sacrale muziek. Op zich redelijk sluitend, al kunnen we er één en ander aan toevoegen. Zacht pulserende elektronische bleeps en beats duiken her en der op. Een met distortion versterkte gitaarriff of melodielijn komt ook wel eens langs, maar nergens neemt die de overhand. Klassiek én jazzy gitaar- en pianospel doorspekken het hele album, terwijl ook een kerkelijk klinkend orgel en synths mee de fundamenten leggen. Vynogradov experimenteert ook met een triola en doet dat met een mooi resultaat. En ja, op het einde van het sluitstuk Vers l’immensité de l’aurore éternelle speelt de zware metalen achtergrond van Vynogradov op en krijg je gedurende een minuut twintig een blastbeat. Die zit echter diep genoeg in de mix verweven zodat je geenszins dat rustgevende gevoel dat werd opgebouwd gedurende alles wat eraan vooraf ging kwijt speelt. De vocalen van Vynogradov klinken treurig, maar tegelijkertijd zalvend. Alle ingrediënten zitten bijzonder goed in balans.
Het is moeilijk om Sanctuaires echt een definitie mee te geven. Het is een divers gelaagd album dat de luisteraar inpakt en meeneemt. Wie in de juiste stemming verkeert voor deze muziek, maakt gegarandeerd een meditatieve luisterreis van net geen drie kwartier. Een ideale plaat voor een zondagavond. Fans van bijvoorbeeld Dead Can Dance zouden hier wel eens van kunnen smullen. Volgens Vynogradov draait Sanctuaires o.a. om onze persoonlijke heiligdommen, de plaatsen waar we telkens weer naar terugkeren (zie ook “lees”). Wel, ik keer alvast graag terug naar dit album. U denkt dat een mix van funeral jazz, ambient, modern klassiek en sacrale muziek uw ding niet is? U denkt misschien verkeerd. Heerlijk rustgevend en meditatief, dit Sanctuaires.
Reviewed by: Kurth de Clercq
Posted by Nick Skog. Posted In : Dutch